Dag 7 Geen schokkende beelden uit Japan meer

Vandaag een reisdag: met diverse treinen naar Matsumoto. Gisteravond hebben we in de hostal al gekeken naar de route die uiteindelijk zo min mogelijk overstappen oplevert want dat is met de koffers bij ons een belangrijk criterium geworden. Aangezien Sylvia ook nog graag naar het Openluchtmuseum wilde gaan, zetten we de vertrektijd op 14.00 uur ongeveer. Op de site van hyperdia.com en de app japantrains zagen we dat de trein van 14.08 uit Odawara de beste optie is. Vandaar de Shinkansen naar Nagoya en overstappen op een limited expresstrein naar Matsumoto (aankomst 18.00 uur). Terugrekenend hebben Sylvia en ik tot uiterlijk 12 uur de tijd om het museum te bezoeken. Thom en Frank blijven in de hostal.
Na de douche en het ontbijt met het treintje 1 halte verder voor het museum. De entree is al fraai (inclusief roltrap naar het park) en het park is zowal nog fraaier. Beelden van diverse Europese en Aziatische kunstenaars staan er mooi uitgestad. Heel evenwichtig om het zomaar te noemen. De glooiende paden leidden ons op logische wijze langs alle beelden. Veel tijd om stil te staan doen we niet want de zon schijnt behoorlijk en het flesje water verdampt waar je bij staat. Bovendien heb ik sterk het gevoel vanochtend een overhemd uit de wasmachine te hebben gepakt en aangetrokken: alleen het onderste puntje bij de reserveknoop is nog droog. Het park heeft -uiteraard- een warmwaterbron die als voetenbad is ingericht. Je voeten warmen/wassen in water van 42 graden is , wat mij betreft, gevoelsmatig afkoelen van je voeten!. Al wandelend kwamen we bij het Picassomuseum. Diverse Japanse bedrijven hebben de handen én geld bij elkaar gestoken om een fraai gebouw neer te zetten met daarin een overzicht van Picasso's werk. Beginnende bij zijn eerste werken (wat schetsen uit zijn pubertijd) tot de laatste werken van vlak voor zijn dood op 91-jarige leeftijd. Behalve schetsen ook aardewerk trouwens.
Met twee roltrappen weer naar boven en naar het treinstationnetje. Na 10 minuten wachten kwam er alweer een treintje. We haalden de jongens én de koffers op en moesten eerstnog op de foto. De receptie maakt van elke vertrekkende gast een foto bij het houten symbool voor Hakone Tent en zet deze op de screensaver.
Om 12.23 treintje van Gora via Yumoto (overstappen) naar Odawara. We waren ruimop tijd voor de shinkasen die helemaal volgeboekt is. Dat wil zeggen, je kan geen plaatsen meer reserveren. Gelukkig zijn er nog 4 grote wagons waarvoor je niet kan reserveren dus er is kans op een plek. We kopen wat snacks op het station (Sylvia een bakje sushi!). Op het perron staan opstelstroken aangegeven voor de deuren van de wagons. We kozen die van wagon 3. Op de opstelstrook stonden 3 tassen, geen eigenaren ervan. Die zaten op een bankje langs de kant. Het deed ons sterk denken aan de mensen die handdoeken op ligbanken bij een zwembad neerleggen en zo hun plek claimen. De trein kwam -uiteraard- stipt op tijd en er was plenty van plek. Er werd al flink snelheid gemaakt en in één ruk reden we naar Nagoya, tot onze verbazing een hele grote stad. De overstaptijs is drie kwartier én we zagen aan de overkant van het station een grote BIC-store waar gadget-Frank natuurlijk een microSD-kaartje van 32 Gb class 10 kon kopen. Met zo'n kaartje heeft hij met de GoPro geen last meer van schokkende beelden, ik bedoel eigenlijk schokkerige beelden.
Stipt 16.00 uur op pad in een wagon waarvoor we wel plaatsen konden reserveren. Een iets minder comfortbele trein en minder snel maar op een aantal trajecten gaf-ie behoorlijk gas. Het leek een beetje op de intercity in Nederland. In deze trein geen service dus 2 uur op een droogje. Had ik niet op gerekend. Aangekomen in Matsumoto was het vinden van ons hotel geen probleem: station uit, grote straat rechtdoor en een paar zijstraten verden naar links. 10 minuten werk. Inchecken ging lekker vlot dus al snel zaten we in een koele kamer. Wel nodig want het is nog steeds goed warm hier in Japan. 30, 32 graden overdag is echt het minimum! 's Nachts koelt het af naar een graad of 24 maar dat geldt voor buiten uiteraard. In de hotelkamer is het beduidend koeler.
Rond 7 uur op pad om wat te gaan eten. We scanden de buurt met heel veel leuke tentjes. Opvallend is dat nergens buiten een Engels menu staat, ook geen display van plastic gerechten zodat je kan zien wat ze serveren. We gokten op de oude regel dat het daar waar de plaatselijke bevolking eet, het goed is. Kortom, we kozen een yakitori-dining maar die had helaas geen plek. Het werd daarna een beetje duister restaurant tegenover het hotel (duister in de zin van : wat kan je hier in hemelsnaam eten?) maar eenmaal in de wachtruimte met een Engelse menukaart werd duidelijk: alles draait om paardevlees. Bij de jongens liep het water al uit de mond bij het zien van de vele smakelijke plaatjes. Na een korte tjd wachten kregen we een tafel voor 4 pal naast een groep kerels die duidelijk een avondje aan het eten en drinken waren. Het leek een lage tafel maar gelukkig was er een zitkuil voor de benen. Kortom, geen origami-positie maar rugleuningloos, dat dan weer wel. De juffrouw gaf aan dat we op de dfraadloze knop op tafel moesten sdrukken zodra we onze keuze hadden gemaakt. Lastig, want er waren heel veel lekkere plaatjes om uit te kiezen. Maar toch, druk op de knop, de juffrouw verschijnt en we bestellen een groot aantal diverse gerechten. Sylvia kiest voor een rauwe schotel. Dat houdt in dat de kookplaat in het moideen van de tafel op 170 graden wordt gezet en dat je op een grilplaatje je vlees en groenten grilt. De mannen krijgen gerechten uit de keuken opgediend die er als een plaatje uitzien (Overigens, mensen die me via Facebook volgen, zien daar de foto's want uploaden via waarbenjij.nu is een regelrechte ramp). We waren bijna aan het eind van de ,maaltijd en drukten maar weer 's op de knop: nog wat bijbestellen svp want de heren hadden nog steeds trek. Thom en Frank een serie yakitoris en ik een kom rijst met gekookt paardevlees. Er werd tegelijkertijd ook thee geserveerd en toen sloeg de verwarring toe: er stond een theepotje op tafel met heet water. De dame wees naar mijn rijstkom+vlees. Met daar thee overheen??? Het bleek een soort visbouillon te zijn dus je maakt aan tafel in je kom ter plekke een soepje. Bij het kleine bakje met wat kleine groene blaadjes was ik op mijn hoede: is dit wasabi?? Een klein likje aan een blaadje gaf de uitslag: Ja!. Het is sambal in het kwadraat dus maar een klein beetje in mijn soepje. (Alhoewel, in Tokyo raakte ik al een beetje gewend aan de wasabi-chips; mits er maar een biertje naast staat)We hebben er al met al uitstekend gegeten ook al was het met 100 euro ongeveer niet echt goedkoop.
De avond is net begonnen en we zien dat we ongeveer 750 meter van het Zwarte Kasteel zaten. Thom wilde er wel heen zodat we nachtopnames konden maken. Het werd een aangename wandeling naar het park vanwaar het prachtig verlichte kasteel is te zien. Na wat foto's gemaakt te hebben weer terig naar het hotel. Ook al is het afgekoeld van 33 naar 32 graden, in de lobby is het prettiger. Vele automaten met biertjes, frisdanken en nootjes dus we zaten er letterlijk af te koelen. Daarna op de kamer aan dit verslag werken en ruim na midernacht naar bed.