Dag 10: Links door de bergen, veel hout, zelf eten
Door: André
Blijf op de hoogte en volg A.J.
03 Augustus 2015 | Japan, Takayama
Dag 10: Links door de bergen, veel hout, zelf eten klaarmaken
We werden exact half negen wakker zonder dat we de wekker hadden gehoord. Snel er uit want we zouden ons ontbijt in het tijdslot half negen hebben. Snel onze kleertjes aan en naar beneden. Net toen we de deur van de kamer dicht wilden doen, ging de telefoon: waar we bleven!. Met de lift dus naar -1 waar gelijk bij het opengaan van de liftdeuren een dame ons begroette met een diepe buiging. Ze liep ons voor naar ons kamertje. Het is dus geen ontbijtzaal of iets dergelijks maar een grote serie aparte kamertjes met schuifdeuren, je weet wel, met van dat witte papier, en bij die van ons hing keurig de naam van ons in zowel westers als japans handschrift. De deur werd opengedaan en we zagen een laag tafeltje dat al gedeeltelijk was gedekt. Het was wel weer een kwestie van ontbijt-origimani want we moesten ons onder het tafeltje zien te vouwen. Er stonden al wat schoteltjes met diverse onduidelijke dingen, er werd thee gebracht en er kwamenkopjes miso-soep. Op een minirechaud werd een blad van een boom oid gelegd met daarop een prutje. De rechaud werd aangestoken en het prutje op het blad moest dan ongeveer twee minuten opwarmen. Daarna moest je het over de kom rijst doen. Een lokale specialiteit werd erbij gezegd. Eerlijk gezegd, het smaakte goed, alsof er een kwakje conimex-nasigroenten op de rijst werd gelegd. De miso-soep was ook wel smakelijk, dat wil zeggen, de bouillon want de groentes die er in dreven konden me niet bekoeren. In een soort broodtrommel zat onder de deksel een drietal vakjes met schoteltjes die onze smaak niet konden bekoren: vis, iets met rauwe groente, tofu enz. We deden ons best er iets van te maken maar het kwam toch neer op een 10 voor de sfeer (iedereen is jaloers als-ie ziet hoe ze het opdienen) maar een 2 voor de smaak. Gelukkig hadden we op de kamer nog heet water voor een bakkie thee en koffie , plus een zak mini-donuts uit de supermarkt.
We doken stuk voor stuk in de douche, spraken uitgebreid met om roomcleaner ( die 10x beter Engels spreekt dan de baliemensen) en stapeten in de auto. Bij de winkel even verderop wat flesjes water gehaald voor onderweg. Zonder tomtom, op het gevoel en op het geheugen van de screendumps uit Google Maps, op pad naar Takayama. Slechts 38 km verderop en er is maar één route namlijk de weg nr 158. De plaatsen staan ook in ons letterschrift op de borden dus het valt reuze mee. De weg is echter wel smal, de Mazda Premacy redelijk breed dus bij tegenliggers als bussen en evenzo breda Mazda is het zoeken naar mijn plekje op de linkerweghelft. Niet te links en niet te rechts natuurlijk.Het is heel veel bochtenwerk dus hard rijden is er niet bij. 60 à 70 is wel het maximum. De auto rijdt als een zonnetje en het is niet erg als-ie wat meer toeren draait want de benzine is hier 135 Yen (net iets meer dan een euro). Iltjen Takayama was het niet lastig een P-plek te vinden (achter een slagboom) maar hoe duur of goedkoop dat is , is volstrekt onduidelijk. We zien wel.
Takayama is erg toeristisch vanwege een wijk met hele oude 'private houses' De gevels zijn zo typisch Japans, lage entrées, zwart hout, doeken met karakters die voor de ingangen wapperen, kortom, hoe Japans wil je het hebben. Destijds waren het woningen van/voor handelaren die in deze wijk letterlijk een aantal niveaus lager zaten ten opzichte van ambtenaren en autoriteiten in de hogergelegen delen van de stad. Met het kasteel als hogste punt uiteraard. Nu zijn het allemaal toeristenwinkeltjes maar wel met heel veel charme. Je kopt voor je gevoel een kleine shop binnen maar die blikt dan heel erg uit te waaieren naar achteren toe. In een vanb die winkels was dan ook, na het sieradendeel, een binnentuin met een "you-choose-we-make-the-ice-winkel. Ofwel, een banaan-chocolade-ijsje wordt gemaakt van verse banaan en chocolade. Vandaar dat je een nummer krijgt en dat je afgeroepen wordt als het ijsje klaar is. In dit gebied zien we ook leuke souvenirs voor thuis: fruitmanden van draadstaal simpelweg gezegd. Hoe we het mee gaan krijgen? Gewoon, door toch ergen s een koffer bij te kopen. Hebben we gelijk plek voor leuke dingetjes als theepotjes en schaaltjes. (We zijn overigens met 3 koffers vertrokken dus er kan nog een 4e koffer mee terug naar Nederland met een max van 23 kilo. daar hadden we vooraf al over nagedacht, haha) We slenterden door de straatjes en hadden op een gegeven moment uiteraard trek. Het werden broodjes bapao (favoriet bij Thom en Frank). Heerlijk om dat op te eten in een heel modern winkeltje waar de muzak bestaat uit covers van Beatles en dergelijke.
We verlieten de gebane paden en bekeken het Takayama-museum (gratis entrée) waar een overzicht gegeven wordt van de ontstaangeschiedenis van de stad. Het bezoekje duurde niet lang omdat we niet alles konden begrijpen. De Engelse uitleg was summier. Schuin aan de overkant was een sakebrouwerij annex -proeverij. De Japanse dame met shirt en logo van de brouwer, staarde ons aan. Wij staarden terug. We staarden ook naar de lege flessen die stonden uitgestald. Blijkbaar maken ze veel variaties. Om het ijs , ofwel het staren te breken, stelde ik de vraag hoe het komt dat er 60% op het etiket staat en ik na een flesje van 330 cl echt niet op mijn kop stond. Blijkt dat dat percentage slaat op de hoeveelheid gebruikte rijst en rijstsoort in de drakt. Het alcoholpercentage is 15 procent dus het is gewoon een wijntje bij het eten (of het schrijven van dit verslag). Reuze blij na deze geweldige uitleg, zeiden we de dame gedag en liepen we verder de stad in. We maakten een plan de campagne en dat kwam neer op het bezichtigen van een museum ( ik haakte daarbij af) en eten in een restaurant hier. Terwijl Sylvia en de jongens het museumpje bekeken (met een overdaad aan tatamimatten volgens Frank), zat ik op een kruispunt met een flesje water in de schaduw de omgeving in me op te nemen. Goed voor de geest maar ook voor de rug want de tatamimatten in ons hotel (de ryokan dus) zijn niet superzacht. Maar dit terzijde.
Toen het museumbezoek achter de rug was, hebben we een drankje gedronken en gingen we richting auto. Daartegover zit namelijk een restaurant dat top of the bill schijnt te zijn als je HIDA-beef wilt eten. Schijnt heel speciaal te zijn want overaal wordt er reclame voor gemaakt. Opvallend, want opde heenweg hierheen hebben we nauwelijks weides gezien, laat staan HIDA-runderen. We kozen voor een zelf-bakken schotel. De jongens barstten van de honger dus we nemen 2 schotels van HIDA-vlees (voor 2 à 3 personen) dus de serveerster begrijpt er niets van. dat is wel veel, maakte ze duidelijk. Maar wij hebben honger, maaakten we haar duidelijk. De schotels waren van HIDA-vlees kwaliteit 2. Kwaliteit 1 is dubbel zo duur bij dit soor schotels. Sylvia wilde dat wel maar toen ze haar vlees zag schrok ze van het vele vet erin.
Voor het bereiden (want het vlees kwam rauw geserveerd) was in het midden van de tafel een soort gasbarbecue met een bolvormig rooster. Met tangetjes legde je het vlees en de groentes op het rooster. Er was een schaaltje grof zout en vlees dat vooraf met een sausje was gemarineerd. Frank ontpopte zich als een grillmeister en zorgde er voor dat er gestaag en in een goed tempo bij een ieder een stukje vlees op het bordje kwam. Want, je blijft natuurlijk met een klein schaaltje rijst, vlees, groentes en sojasaus mixen tot kleine maar heerlijke hapjes. Het eten ging schoon op. Er hing wellicht voor onze begrippen nu in dit land een fors prijskaartje aan (ong 80 euro) maar eerlijk gezegd is dat niet eerlijk. Immers, we zijn met z'n vieren en het was overheerlijk..
Inmiddels was het donker geworden en moest in de familie naar ons hotel sturen. Ofwel, 38 km in het donkelr door de bergen. Viel eigenlijk best mee en voor we er erg in hadden waren we weer bij de ryokan. Nog even wat biertjes gehaald en daarna naar de kamer. Na een drankje ging Sylvia naar de dames-onsen en Thom, Frank en ik naar de heren-onsen. Lekker badderen in water dat lekker, warm, warmer, en bereheet is. Het bevalt ons prima. Op dit tijdstipo zijn we de enige ryokangasten dus de jongens hebben en stuk minder moeite met het blootzijn.
In de hotelkamerjas met z'n vieren nog geklaverjast in de lobby. Frank en ik winnen weer (het is nu 4-1) Terwijl iedereen in de kamer langzaamaan in slaap gaat vallen, werk ik met een sake-wijntje ons verslag bij. Het is bijna 1 uur 's nachts als ik ga slapen. Op naar het ontbijt ! (haha)
We werden exact half negen wakker zonder dat we de wekker hadden gehoord. Snel er uit want we zouden ons ontbijt in het tijdslot half negen hebben. Snel onze kleertjes aan en naar beneden. Net toen we de deur van de kamer dicht wilden doen, ging de telefoon: waar we bleven!. Met de lift dus naar -1 waar gelijk bij het opengaan van de liftdeuren een dame ons begroette met een diepe buiging. Ze liep ons voor naar ons kamertje. Het is dus geen ontbijtzaal of iets dergelijks maar een grote serie aparte kamertjes met schuifdeuren, je weet wel, met van dat witte papier, en bij die van ons hing keurig de naam van ons in zowel westers als japans handschrift. De deur werd opengedaan en we zagen een laag tafeltje dat al gedeeltelijk was gedekt. Het was wel weer een kwestie van ontbijt-origimani want we moesten ons onder het tafeltje zien te vouwen. Er stonden al wat schoteltjes met diverse onduidelijke dingen, er werd thee gebracht en er kwamenkopjes miso-soep. Op een minirechaud werd een blad van een boom oid gelegd met daarop een prutje. De rechaud werd aangestoken en het prutje op het blad moest dan ongeveer twee minuten opwarmen. Daarna moest je het over de kom rijst doen. Een lokale specialiteit werd erbij gezegd. Eerlijk gezegd, het smaakte goed, alsof er een kwakje conimex-nasigroenten op de rijst werd gelegd. De miso-soep was ook wel smakelijk, dat wil zeggen, de bouillon want de groentes die er in dreven konden me niet bekoeren. In een soort broodtrommel zat onder de deksel een drietal vakjes met schoteltjes die onze smaak niet konden bekoren: vis, iets met rauwe groente, tofu enz. We deden ons best er iets van te maken maar het kwam toch neer op een 10 voor de sfeer (iedereen is jaloers als-ie ziet hoe ze het opdienen) maar een 2 voor de smaak. Gelukkig hadden we op de kamer nog heet water voor een bakkie thee en koffie , plus een zak mini-donuts uit de supermarkt.
We doken stuk voor stuk in de douche, spraken uitgebreid met om roomcleaner ( die 10x beter Engels spreekt dan de baliemensen) en stapeten in de auto. Bij de winkel even verderop wat flesjes water gehaald voor onderweg. Zonder tomtom, op het gevoel en op het geheugen van de screendumps uit Google Maps, op pad naar Takayama. Slechts 38 km verderop en er is maar één route namlijk de weg nr 158. De plaatsen staan ook in ons letterschrift op de borden dus het valt reuze mee. De weg is echter wel smal, de Mazda Premacy redelijk breed dus bij tegenliggers als bussen en evenzo breda Mazda is het zoeken naar mijn plekje op de linkerweghelft. Niet te links en niet te rechts natuurlijk.Het is heel veel bochtenwerk dus hard rijden is er niet bij. 60 à 70 is wel het maximum. De auto rijdt als een zonnetje en het is niet erg als-ie wat meer toeren draait want de benzine is hier 135 Yen (net iets meer dan een euro). Iltjen Takayama was het niet lastig een P-plek te vinden (achter een slagboom) maar hoe duur of goedkoop dat is , is volstrekt onduidelijk. We zien wel.
Takayama is erg toeristisch vanwege een wijk met hele oude 'private houses' De gevels zijn zo typisch Japans, lage entrées, zwart hout, doeken met karakters die voor de ingangen wapperen, kortom, hoe Japans wil je het hebben. Destijds waren het woningen van/voor handelaren die in deze wijk letterlijk een aantal niveaus lager zaten ten opzichte van ambtenaren en autoriteiten in de hogergelegen delen van de stad. Met het kasteel als hogste punt uiteraard. Nu zijn het allemaal toeristenwinkeltjes maar wel met heel veel charme. Je kopt voor je gevoel een kleine shop binnen maar die blikt dan heel erg uit te waaieren naar achteren toe. In een vanb die winkels was dan ook, na het sieradendeel, een binnentuin met een "you-choose-we-make-the-ice-winkel. Ofwel, een banaan-chocolade-ijsje wordt gemaakt van verse banaan en chocolade. Vandaar dat je een nummer krijgt en dat je afgeroepen wordt als het ijsje klaar is. In dit gebied zien we ook leuke souvenirs voor thuis: fruitmanden van draadstaal simpelweg gezegd. Hoe we het mee gaan krijgen? Gewoon, door toch ergen s een koffer bij te kopen. Hebben we gelijk plek voor leuke dingetjes als theepotjes en schaaltjes. (We zijn overigens met 3 koffers vertrokken dus er kan nog een 4e koffer mee terug naar Nederland met een max van 23 kilo. daar hadden we vooraf al over nagedacht, haha) We slenterden door de straatjes en hadden op een gegeven moment uiteraard trek. Het werden broodjes bapao (favoriet bij Thom en Frank). Heerlijk om dat op te eten in een heel modern winkeltje waar de muzak bestaat uit covers van Beatles en dergelijke.
We verlieten de gebane paden en bekeken het Takayama-museum (gratis entrée) waar een overzicht gegeven wordt van de ontstaangeschiedenis van de stad. Het bezoekje duurde niet lang omdat we niet alles konden begrijpen. De Engelse uitleg was summier. Schuin aan de overkant was een sakebrouwerij annex -proeverij. De Japanse dame met shirt en logo van de brouwer, staarde ons aan. Wij staarden terug. We staarden ook naar de lege flessen die stonden uitgestald. Blijkbaar maken ze veel variaties. Om het ijs , ofwel het staren te breken, stelde ik de vraag hoe het komt dat er 60% op het etiket staat en ik na een flesje van 330 cl echt niet op mijn kop stond. Blijkt dat dat percentage slaat op de hoeveelheid gebruikte rijst en rijstsoort in de drakt. Het alcoholpercentage is 15 procent dus het is gewoon een wijntje bij het eten (of het schrijven van dit verslag). Reuze blij na deze geweldige uitleg, zeiden we de dame gedag en liepen we verder de stad in. We maakten een plan de campagne en dat kwam neer op het bezichtigen van een museum ( ik haakte daarbij af) en eten in een restaurant hier. Terwijl Sylvia en de jongens het museumpje bekeken (met een overdaad aan tatamimatten volgens Frank), zat ik op een kruispunt met een flesje water in de schaduw de omgeving in me op te nemen. Goed voor de geest maar ook voor de rug want de tatamimatten in ons hotel (de ryokan dus) zijn niet superzacht. Maar dit terzijde.
Toen het museumbezoek achter de rug was, hebben we een drankje gedronken en gingen we richting auto. Daartegover zit namelijk een restaurant dat top of the bill schijnt te zijn als je HIDA-beef wilt eten. Schijnt heel speciaal te zijn want overaal wordt er reclame voor gemaakt. Opvallend, want opde heenweg hierheen hebben we nauwelijks weides gezien, laat staan HIDA-runderen. We kozen voor een zelf-bakken schotel. De jongens barstten van de honger dus we nemen 2 schotels van HIDA-vlees (voor 2 à 3 personen) dus de serveerster begrijpt er niets van. dat is wel veel, maakte ze duidelijk. Maar wij hebben honger, maaakten we haar duidelijk. De schotels waren van HIDA-vlees kwaliteit 2. Kwaliteit 1 is dubbel zo duur bij dit soor schotels. Sylvia wilde dat wel maar toen ze haar vlees zag schrok ze van het vele vet erin.
Voor het bereiden (want het vlees kwam rauw geserveerd) was in het midden van de tafel een soort gasbarbecue met een bolvormig rooster. Met tangetjes legde je het vlees en de groentes op het rooster. Er was een schaaltje grof zout en vlees dat vooraf met een sausje was gemarineerd. Frank ontpopte zich als een grillmeister en zorgde er voor dat er gestaag en in een goed tempo bij een ieder een stukje vlees op het bordje kwam. Want, je blijft natuurlijk met een klein schaaltje rijst, vlees, groentes en sojasaus mixen tot kleine maar heerlijke hapjes. Het eten ging schoon op. Er hing wellicht voor onze begrippen nu in dit land een fors prijskaartje aan (ong 80 euro) maar eerlijk gezegd is dat niet eerlijk. Immers, we zijn met z'n vieren en het was overheerlijk..
Inmiddels was het donker geworden en moest in de familie naar ons hotel sturen. Ofwel, 38 km in het donkelr door de bergen. Viel eigenlijk best mee en voor we er erg in hadden waren we weer bij de ryokan. Nog even wat biertjes gehaald en daarna naar de kamer. Na een drankje ging Sylvia naar de dames-onsen en Thom, Frank en ik naar de heren-onsen. Lekker badderen in water dat lekker, warm, warmer, en bereheet is. Het bevalt ons prima. Op dit tijdstipo zijn we de enige ryokangasten dus de jongens hebben en stuk minder moeite met het blootzijn.
In de hotelkamerjas met z'n vieren nog geklaverjast in de lobby. Frank en ik winnen weer (het is nu 4-1) Terwijl iedereen in de kamer langzaamaan in slaap gaat vallen, werk ik met een sake-wijntje ons verslag bij. Het is bijna 1 uur 's nachts als ik ga slapen. Op naar het ontbijt ! (haha)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
