Dag 15 Tori, tori, tori, tori

We staan op en moeten constateren dat we vandaag een van de mooiste hotelkamers qua uitzicht moeten verlaten. Haasten was niet bodig want we nemen de shuttlebus van 11.10 uur. Als het meezit halen we dan de trein van 11,53. Zoniet, dan die van 12.17 naar Kyoto. De shuttlebus zat bomvol (een gewone touringcar in feite!) zodat mensen moesten staan. we konden er geeneens meer bij!. Dat is een 4-sterrenhotel onwaardig uiteraard dus er werd een tweede busje bijgehaald. We konden zitten, hè hè,nog net niet met de koffers op schoot. We waren om 10.40 op het station, wisten waar we heen moesten maar plaatsen reserveren was niet direct duidelijk waar te doen. Sylvia op pad terwijl wij drie met bagage onderaan de roltrap naar perron wachtten. Precies op tijd kwam Sylvia terug: van hier naar Shin-Osaka is niet te reserveren, vanaf Shin-Osaka naar Kyoto weer wel. We gokken op een plekje in één van de 3 geen-reserveringrijtuigen en dat kwam goed uit (Wagon 1 t/m 3 zijn altijd vrij, niet te reserveren) De rit ging natuurlijk weer stipt op tijd en 1 uur 27 minuten later waren we op ons overstappunt. heel sinpel: hetzelfde perron. 10 minuten later kwam de Shinkansen voor een 15 minuten durende rit naar Kyoto. Niet lang dus maar wel razendsnel. In Kyoto kwamen we aan op een megastation. Ha dik niet verwacht. Alhoewel, als ik beter uit het raam had gekeken, had ik gezien dat we een kwartier lang door bebouwing reden. Osaka, Kyoto, enz het lijkt wel een grote randstad. Het was gokken waar ons hotel is: aan de oord- of zuidkant van het hotel. Het is een enorm station dus even gokken is er eigenlijk niet bij. Het VVV gaf de oplossing door de goede exit aan te geven en toen zaten we dan ook in no-time in ons Ibishotel pal tegenover het station. Stukken kleiner dan Hiroshima naar ietsje ruimer dan Tokyo. Ofwel, iets minder in een origamihouding met z'n vieren op een kamer is goed mogelijk. We zetten de spullen op de kamer en gaan daarna in het station/winkelcentrum opzoek naar een lunchhap. Geen probleem want op de begane grond zit een foodplaza, ofwel een aaneenschakeliing van restaurantjes. We houden het simpel met een curry waar je naar eigen keuze nog allerlei toevoegingen bij kan bestellen. Het was weer een staaltje van verborgen werkloosheid: 3 bij de kassa, 4 in het reataurantdeel, 5 in de keuken. En dat voor een huiskamerachtig formaat.
Verkwikt en opgefrist namen we de Nara-line naar Ihari. Dat is twee metrohaltes als het ware uit het centrum. Het lijkt op een metro maar de haltes liggen vrij ver uit elkaar. In Ihari is een grote verzameling van tempeltjes en gewijde plekken die via paden tegen een heuvelwand op met elkaar verbonden zijn. Je kan dus een behoorlijke wandeling maken als je wilt. Het meest bijzondere aan dit park zijn de honderden, misschien wel duizenden rode poorten, Tori, in allerlei formaten. Ze worden gebruikt om een wens te uiten. De paden zijn op deze wijze dus als het ware overdekt met tori die op een tiental centimeters van elkaar afstaan. Een rode gang van poorten als het ware en dat maakt het tot een vreselijk fotogeniek geheel. De wandeling heuvelopwaarts valt tegen . Ondanks dat er eerst een paar druppels waren, is het nu weer stralend en bloedheet. Omhoog klimmen is dan extra vermoeiend én dorstig. Gelukkig staan er op de meest vreemde plekken automaten waar je water kan kopen. Op een gegeven moment waren we 35 minuten vanaf ons startpunt en gaf een bord aan dat het nog 40 minuten lopen was naar de top voor een mooi uitzicht. Thom en Frank zagen dat wel zitten; Sylvia en ik kozen voor een gedoseerde afdaling. Alles wat we tot nu toe zien is prachtig dus we schatten in dat het daarboven net zo prachtig zal zijn. De klimgeiten dus omhoog, de oude bokken naar beneden!. Drie flesjes water later zagen we elkaar weer beneden bij de uitgang. Alle souvenirwinkeltjes waren inmiddels dicht dus we konden geen mini-tori, amuletten, poppetjes en andere goedbedoelde spulletjes kopen. De metro/trein liet nog geen drie minuten op zich wachten (het OV werkt toch wel geweldig hier). Op het Kyotostation doken we een groot warenhuis in. Sylvia snuffelde er wat rond voor een nieuwe slip, de heren zaten uit te rusten in een bankjesruimte. In dit warenhuis is op de 11e een foodplaza (alweer!) maar om alweer te gaan dineren vond ik het nog wat vroeg. We splitsten ons: Frank en ik op zoek naar BICcamera voor een nieuwe selfiestick ( de vorige is ergens verdwenen maar we weten echt niet meer waar). We liepen het station uit, staken het bussattion over (jemig, wat is het hier groot en druk!), zagen nóg een foodplaza en kwamen uit bij Yodobashi, een soort Mediamarkt dus. We namen de goedkoopste en keken nog even vluchtig rond. Ook deze tent is weer groot, groot, groot. Absurd om te zien hoe er een half gangpad gevuld is met rubberen blaaskwastjes om je lenzen schoon te blazen; of 200m2 met alleen maar trolley's in alle soorten,maten, kleuren en prijzen. Keus te over.
Dat gold ook voor het foodplaza op de 11e etage. Het was puur toeval dat we elkaar troffen want het fraaie gebouw heeft aan weerszijden van het enorma atrium heel veel restaurants. We hielden het simpel: we zaten vlakbij een Italiaan waar geen wachtrij voor stond dus het was snel beslist. De pizza's, gebakken zalm, schnitzel en frieten smaakte prima. Drankje erbij en voor ongeveer zes tientjes zaten we weer vol. Het open atrium telde een groot aantal roltrappen en gewone trappen annex zittribunes. Vanaf de 11e dus naar beneden met zicht op een podium op de 4e waar een trio iets van toneel opvoerde. Wellicht niet komisch want er lachtte niemand. De roltrap bestond uit meerdere delen en bij iedere overstap naar de volgende natuurlijk weer een mannetje in uniform die je naar de roltrap doorverwijst. Het zal je baan maar wezen.
In een van de vele winkeltjes spullen voor het ontbijt gekocht: soort kaiserbroodje met ham, vruchtenbroodje, yoghurt, broodjes enz. Sylvia verzamelde wat sullen voor de was die op de 2e etage in muntmachines en -drogers door de gasten zelf worden bediend. Daar staan uiteraard ook weer automaten voor drankjes én, je ziet het niet vaak, een machine voor ijsblokjes zodat je op je kamer een lekker pastisje kan drinken. Helaas verkopen ze hier geen pastis en pure ijsblokjes zijn ook niet je van het. Dan maar een biertje zometeen. Thom en Frank zagen achter het hotel een Pacinko en Slot, ofwel een gokhal. Nu is gokken voor geld officieel verboden dus Pachinko, een spel met stalen kogeltjes, is meer voor de fun. We wilden weten hoe het werkt maar de man maakte duidelijk dat we niet konden spelen. Bleek dat hij twijfelde aan Frank's leeftijd,. ie liet echter zijn ID zien en toen was het goed. De uitleg kregen we via een geplastificeerde kaart met afbeeldingen en bechrijvingen. Voor beginners wordt een type kast aanbevolen maar voor de herrie en de aanvallen op je zintuigen maakt het niet uit welke je kiest. Briefje van 1000 erin en er komen vijf keer 200 balletjes naar beneden.Net als bij een flipperkast moet je ze omhoogschieten met een soort draaiknop. De balletjes stuiteren via spijkertjes van links naar rechts naar beneden en slechts een klein aantal komt in het bakje dat punten oplevert. De balletjes stuiteren in een halve cirkel links van je en rechts van je naar beneden. Recht voor je een videoscherm en twee kleine speakers die vele decibels leveren. Veel herrie dus en heel veel lichtbeelden in allerlei kleuren. Toen de eerste 1000 yen op was, ben ik weggegaan. De jongens bleven en amuseerden zich kostelijk. Immers, de verhalen na afloop van hun tweede rondje waren vermakelijk: ineens hadden ze veel balletjes, een soort jackpot, en zaten ze met een doos vol die volgens de telmeneer (zakjapanner?) uit 1300 balletjes bestond. Dat werd geteld, leverde een briefje op waarmee ze 4 'creditcards' kregen én een kauwgom. Die creditcards moesten buiten bij een duister loket worden ingewisseld , maakte de begeleidende zakjapanner duidelijk. Een hand kwam uit het niets en pakte de cards en legde er 800 yen voor terug. Ofwel, van de tweede ronde van 1000 yen is slechts 200 vergokt. Voor die anderhalve euro hebben ze in ieder geval veel lol gehad.
Morgen is een tempeldag. Waarschijnlijk veel tori's.