Dag 16. Een Japans spookhuis, veel wensen, beauty
Door: André
Blijf op de hoogte en volg A.J.
09 Augustus 2015 | Japan, Kyoto
.Na een ontspannen wakker worden en ontbijten nog een wasje gedaan (door Sylvia wel te verstaan). Daarna naar het busstation gelope, op de kaart niet ver maar we moeten wel het grote Kyoto-station door en dat is volgens ons op ieder moment van de dag heel druk. Zo loop ik direkt achter Thom, zo schuift half Kyoto ertussendoor en zie ik Thom 10 meter verder lopen. We sluiten netjes aan in de rij voor bus 206. Op dit tijdstip zijn de waterverstuivers al druk aan het werk want in deze warmte hou je het niet lang vol in een wachtrij. De eerste bus zit al snel vol, maar daarachter staat al weer de volgende. Geweldig hoe efficient dat netjes-in-de-rij-voor-de-busdeur- systeem werkt. Het gaat veel vlotter dat dat Europese gedrang bij een busdeur. Ons doel is de Kiyomizu-dera tempel. Deze is onderdeel van een wandeling die we in de Lonely Planet zien staan. We starten daar en dat is direkt al een hele klim. Puffend van de hitte en een paar flesjes water later staan we boven (NB: het is pas 11 uur ongeveer). Het is een drukte van belang. Veel toeristen, ditmaal ook veel Westerlingen gespot. We lopen van gebouw naar gebouw en komen bij een tempel waar voor 100 Yen je een trapje af mag. De Lonely Planet maakt het spannend door niet te vertellen wat je zien gaat maar wel dat je het moet doen!. We trekken dus de stoute schoenen uit (het is een tempel!) en gaat de trap af. De kaartverkoper wijst expliciet de leuning aan. "Hou deze goed vast!" maakt hij duidelijk. Het wordt donker, aardedonker, stikdonker. Letterlijk geen hand voor ogen. Af en toe stoot ik tegen de rugzak van mijn voorganger of voel ik ineens de hand van Sylvia op mijn rug. Ze loopt pal achter me maar als ik voor de grap roep "nu gaan we door een voetenbad" of "nu gaan we steil naar beneden", hoor ik al snel 'rotzak' achter me. We lopen blindelings van links naar rechts en komen plots bij een schaars verlichte steen met een Japans karakter erop. Lijkt ons dat dit superheilig moet zijn. Nog even wat linksaf en rechtsaf en dan naar boven. Er is weer daglicht, we kunnen de leuning loslaten en dit Japanse spookhuis verlaten. Later lezen we dat we de steen hadden kunenn ronddraaien. Uiteraard om weer een wens te kunnen doen.
De route is eenrichtingsverkeer dus in een rijtje gaan we door een tempel (schoenen uit, in plastic zakje, lopen, zakje weer inleveren, schoenen aan), langs een waterval (in de rij om water in een beker te krijgen, uiteraard voor een wens), weer een heilige plek voor aanstaande lovers die blind van steen 1 naar steen 2 kunnen lopen (lukt dat: wens vervuld; lukt dat niet, dan ben je waarschijnlijk gestruikeld onderweg en heeft je relatie en probleem), nog een tempel én .... een terrasje om de vochtvoorraad aan te vullen. We verlaten dit complex via een zeer fotogeniek maar druk en toeristisch straatje, op zoek naar een plek om te lunchen. Niet alles is even geschikt (qua menu dan wel prijs) maar we vinden uiteindelijk iets lekkers. Grote kommen noodles met groenten en vlees als soep (dus de Japanse "ramen"). Voedzaam en door de bouillon tevens een goede aanvulling voor al het vocht en zout dat we verliezen. We kunne er weer tegenaan. De wandeling wordt onderbroken door een bezoek aan de Kodai-ji tempel. Dit keer vanwege het fraaie landschap (tuin, niveauverschillen, bamboebosje). We laten het museum dat in de prijs is inbegrepen maar achterwege. We sjokken door de warmte verder en belandden in een park met een kiosk waar koele drankjes, patatjes en ijsjes werden verkocht. Tevens een zitje. We installeren ons want we zijn wederom loom van het weer én het wandelen. Terwijl we daar zitten schuift een Nederlands echtpaar aan met wie we heel leuk hebben zitten kletsen. Ze waren met z'n tweeën want hadden twee pubers (zoon en vriendje) in het AirBnB in de buurt achtergelaten. Die jongens wilden gamen, zij rondlopen. Na wat gebabbel, besloot Thom toch nog even een tempel verderop te gaan bekijken. Prima, maar dan blijf ik zitten, zei ik. Sylvia en Frank gingen ook mee zodat ik met het Nederlandse echtpaar bleef zitten onder het genot van een biertje en een geanimeerd gesprek. Als Sylvia en de jongens weer terug zijn, kletesen we nog even door. Daarna gaan we weer op pad. De zon begint onder te gaan en voor het gevoel wordt het koel. Alhoewel, wellicht is het nog gewoon ruim 30 graden! We komen aan bij de grootste gate van Japan (Chion-In tempel) die weliswaar al dicht is maar daarom niet minder indrukwekkend om te zien van buitenaf. Vandaar lopen we naar beneden, richting stad en lopen door wat straatjes die beroemd zijn vanwege de geisha's. Het zijn straten met huizen waar geisha's werden 'opgevoed' of getraind'. De straten hebben aan weerszijden oude houten huizen die wel wat weghebben van wat we vorige week zagen in Takayama. Het is vandaag zondag en in de straten zelf is weinig activiteit meer. Er lopen genoeg mensen maar in en bij de huizen is niet veel meer te zien. De magen beginnen te knorren inmiddels, het wordt al stilaan donker en we belanden in een restaurant waar nog net een plekje is, vooraan aan een lage tafel. Niet de beste plek maar al snel wordt we ons achterin een betere plek gewezen.Prima want kort daarna schuift er een trio violisten de zakke binnen die vlakbij die lage tafel moderne liedjes gaan spelen op de viool. Geen Bach, Mozart of Vivaladi maar nummers als Beauty and the Beast. We herkennen de nummers pas als ze bijna klaar zijn met spelen. Het was een 'tradonele' maaltijd : stukje vlees, patatjes, een maissoepje, aardappelsalade, ijsje toe en koffie/thee, kortom dat wat we thuis in een restaurant normaal vinden. Bediening was razendsnel (je soep was nog niet op of hop, daar kwam het vlees) maar we vonden dat geen ramp. Het restaurant zat boven een metrostation. wij naar beneden maar we kwamen er met de plattegrond voor geen meter uit. Newrgens Engels en een 'toegangspoortmanager' , ofwel een metromannetje in uniform die zich belangrijk vindt, legde uit dat we op een ander station, op een andere lijn moesten stappen voor Kyoto Station. We stonden er nu echt een beetje hulpeloos bij en dat werd opgemerkt foor een jongen en een meisje. Ze spraken ons in goed Engels aan en hielpen ons op weg: met 2 lijnen zouden we op het station moeten aankomen. Ze vertelden dat ze een stuk in diezelfde richting moesten reizen maar ze blven zo lang ons helpen met kaartjes kopen, overstappen en weer aanvullende kaartjes kopen, dat we stellig de indruk hadden dat ze helemaal niet die kant op moesten waar wij heen gingen. Sterker nog, ze plantten ons in de metro voor het laatste stukje en bleven op het perron staan om ons uit te zwaaien. Een mooi staaltje van Japanse vriendelijkheid. Ook een mooi voorbeeld van beleefdheid want ook zij zeiden 'thank you for coming to Japan'. Heb je ooit wel eens een Hollander tegen een Japanner in de Keukenhof horen zeggen "thank you for coming to Holland"??? Wat een horken zijn wij dan toch, denk ik wel 's .
Op het station weer spullen voor het ontbijt gekocht en daarna op de kamer geklaverjast. Frank en ik verloren wederom. Het is nu 5-3 én middernacht. Tijd om het verslag af te ronden en wat foto's te uploaden .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley