Dag 18 : nog 1 tempel en heel veel creditcardmomen

Dag 18 : nog 1 tempel en heel veel creditcardmomenten
Er dreigt scheuring in het kamp. Er zijn er die springen om het bekijken van tempel #zoveel, er zijn er die tempelmoe zijn. Ik besloot in het hotel te blijven, Thom en Sylvia wilden naar de Nanzenji tempel. Frank twijfelde. Toen ook hij besloot mee te gaan, ging ik overstag. Inmiddels weten we dat de bussen er lang over doen dus 'even een tempeltje doen' is er niet bij. Met een 500 yen (= ruim 3 euro 50) dagkaart van de bus (heb je na 3 ritjes er al uit; stom stom dat we dat gisteren niet hebebn gedaan) met lijn 5 naar de tempel. Gelukkig zitplaatsen vanaf het beginpunt bij Kyoto-station want het was een hele lange rit. Bijna een uur. Niet dat het ver is, maar het verkeer zit vaak enorm vast. Rechtsafslaan duurt soms drie roodlichtsessies omdat het domweg niet goed op elkaar is afgestemd, vinden we. Tegen twaalven arriveren we bij de tempel en bekijken eerst een tuin op dit hele grote complex van gebouwen. Natuurlijk is er een gevalletje Lee Yufan (voor niet insiders: de Koreaanse kunstenaar van wie we in New York een tentoonstelling zagen en die ijzer en stenen/rotsen zo tegenover elkaar plaatst dat ze met elkaar kunnen communiceren). Ja, ja, we zagen de stenen met elkaar praten ;-) Maar de tuin was best wel fraai: grote vijver met van die megakarpers / goudvissen erin die hevig happend naar boven komen als je op een bruggetje staat. Hier en daar wat rotsen met schildpadden erop zodat Thom gelijk heimwee kreeg naar Paddo bij hem thuis. Frank had de GoPro meegenomen dus dan kan je de vissen net boven en net onder water gewoon filmen. Ik zat op mijn knietjes een poging te doen de goudvissen zo close mogelijk op de foto te zetten. Plons, daar floepte mijn zonnebril in de vijver. Ik had 'm losjes aan mijn overhemd gehangen en daar ging die! (gelukkig niet de telefoon uit mijn borstzakje!). De goudvissen maakten zich uit de voeten (?!) maar door de vlal van de bril werd het water troebel en kon ik de bril niet zien liggen. Bovendien, hoe diep is het hier?? Met de selfiestick probeerde ik de bril te peilen en ja hoor, ik voelde hem!. Met mijn hand langs de stick naar de bodem gegleden en mijn bril opgehaald. Het was net iets meer dan een onderarmlengte diep. Mooi, een hele opluchting dus. De wandeling op het tempelcomplex ging verder maar wel zonder mij. Ik zocht een bankje en trok een flesje water uit de automaat. Er was Kyoto free-wifi dus ik heb rustig allerlei dingen op de telefoon gedaan/bekeken terwijl Sylvia en de jongens allerlei gebouwen bekeken. Ik zag later de foto's vanaf het 'balkon'van de tempel (heel hoog) en de fraai beschilderde schuifwanden.
We zijn lunchtijd voorbij en denken vlakbij iets te kunnen eten . helaas, het is slechts koffie en cake en dat volstaat niet voor onze hongerige magen. Echter, ze verkopen er ook leuke spulletjes (lees sieraden) dus we zijn lang zoet in de winkel. Uiteindelijk betalen we voor iets dat niet te eten is maar wel leuk om de nek hangt ;-). Met bus 5 rijden we terug de stad in richting van de Shi-jo dori waar we snel een burger scoorden om vervolgens de Nisjikimarkt op te zoeken. Dat is een hele grote lange straat met af en toe zijstraatjes bomvol winkeltjes waar veel groenten, vis, kruiden, olietjes, kruiden, groene thee enz te koop is. eeen lust voor het oog en oor want het is een behoorlijk gekrioel. We zien een leuk theepotje (gietijzer) en leuke bekers maar laten het nog even voor wat het is. Wellicht zien we meer. Aan het einde van de straat, als we vlijmscherpe peperdure koksmessen, knalrode inktvissen op een stokje, gefrituurde rijstlollies en gedroogde lotusbloemchips hebben gespot, besluiten we door het gekrioel heen terug te gaan naar ons theepotwnkeltje. Thom en Frank wachten op het hoekje. Het is een lange wandeling terug en als we in het winkeltje onze keuze maken, blijken we boven de tienduizend yen te zitten en dan mag je het taxfree kopen. Daar is wel een paspoort voor nodig!. Dat hebben de jongens in bewaring.Sylvia weer helemaal op en neer. Kostte ruim een kwartier. Afijn, de theepot is binnen!. Nu tijd voor een neut!!. Alhoewel, we zien een G-Star Raw waar Frank een overhemd past. Groot feest in de winkel want de dame ligt in een deuk bij drie van deze roodharige mannen. Via de winkelstraatjes + de drukke hoofdstraat met luxe winkels, lopen we naar Pontocho-Dori. Een smal straatje met veel restaurantjes in een ambiance die het oude Kyoto van eeuwen terug weerspiegelt. Geen neonreclames maar lampionnen, wit, rood geel, die de menukaarten van de restaurants verlichten. In dit straatje is het niet vreemd, wat ons overkwam namelijk, dat je ingehaald wordt door een gehaaste geisha die ergens een zijpaadje induikt en uit het zicht verdwijnt. Een perfecte plek voor een scène uit een James Bond film bedenken we. Deze buurt is namelijk de zogenaamde geishawijk waar dames opgeleid worden tot geisha. Een serieus beroep met een heel lange traditie vertelt onze reisgids. We zijn op zoek naar een restaurant en duiken op goed geluk een tent binnen. Ze wilden ons naar boven loodsen maar dat was weer zitten in opvouwmodus, ofwel origami en daar hadden we geen behoefte aan. Ik althans niet. Beneden was gewoon plek aan een tafel met 4 normale stoelen. Het was weer op z'n Japans: we zoeken een aantal schotels uit, vlees vooral, en delen dat m,et elkaar. Als er behoefte is aan meer, bestellen we gewoon weer wat bij, Het smaakt ontzettend goed en dat vindt dan weer zijn weerslag in de prijs. Kortom, na de theepot en bekers, het overhemd van Frank, komt de creditcard wederom tevoorschijn.
Als we het straatje uitlopen en op de grote boulevard belanden, herkennen we de plek waar we eerder de metro indoken en de weg een beetje kwijt raakten. Een jong stel hielp ons toen. Nu hebben we Thom én een goede kaart dus vinden we vrij snel een bushalte met 3 buslijnen die ons rechtstreeks naar Kyoto station brengen. Op dit tijdstip nog geen tien minuten werk!. Groot verschil met eergisteren dus. We zijn ruim voor sluitingstijd bij BIC Camera, de Japanse mediamarkt die hier ook bier verkoopt Thom zoekt er wat speciale biertjes uit voor thuis en wij kopen wat sake als souvenir. Via het station + supermarkt (ontbijtspullen!) naar het hotel terug. Thom en Frank gaan nog een spelletje Pachinko spelen in de hal achter het hotel, Sylvia gaat mee kijken deze keer maar is al weer snel terug. Als de jongens terug zijn (zonder prijs deze keer) spelen we ons tiende potje klaverjas. Het wordt 5-5 vanavond. Een domper voor Frank en mij. Bij deze stand gaan we niet verlengen, ook geen strafschoppen, maar gewoon naar bed. Morgen bijtijds op voor de trein naar Narita. Het is nog zo'n 600 km treinen maar met de Shinkansen en andere sneltreinen overbruggen we dat in een uurtje of 4. We hebben in ieder geval al gereserveerde stoelen geregeld vandaag. De reis nadert zijn einde. Het volgende verslag is slechts die van de reis naar het vliegveld, de overnachting daar en de terugreis. Hoe bijzonder zal dat zijn? Geen flauw idee.