Dag 11: heet in de openlucht en een luxe diner

Dag 11: heet in de openlucht en een luxe diner
Hetontbijt was ietsje beter dan gisteren: zelfs plakjes ham op een schoteltje dat op een rechaud stond. Ei erboven breken, deksel erop en zo kwam er een gebakken eitje tevoorschijn. Echter niet op toast want dat is er niet. Wel op rijst (of in de miso-soep) want dat is er sowieso. Verder weer veel onduidelijke dingen natuurlijk. Vergeleken met gisteren: layout een 10, smaak een 3+ . Na het ontbijt douchen en rustig aan toewerken naar onze rit naar Shiraganago waar een openluchtmuseum is. Het is ruim 80 kilometer rijden en de eerste 40 zijn bekend want het voert eerst naar Takayama. Daar stopten we om euros om te wisselen bij het grote postkantoor (want banken zijn niet herkenbaar aanwezig vreemd genoeg) Bij de Tourist Information kregen we een heldere kaart van de regio met wegnummers en route-aanduidingen mee. We reden Takayame dus weer uit aan de andere kant van de stad, passeerden een mega-tempel (dachten we) maar gezien de afmetingen van het dak moet het een soort voetbalstadion zijn geweest. Even buiten de stad de snelweg op. Dat is een tolweg en voert door vele tunnels. De langste , de Hida-tunnel, was ruim 10 km. Voor dit stuk snelweg (zo'n 30 km, moesten we tol betalen (1220 yen, ruwweg 9 euro). De man in het tolhuisje boog vreselijk diep, was continu aan het woord terwijl ik ticket en geld gaf, en bij teruggave van het wisselgeld (met twee handen!) maakte hij weer een dieoe buiging. Ik was bang dat-ie het hokje uit zou kletteren. Probeer dit soort klantvriendelijkheid maar 's te vinden bij een Europees tolhuisje.
Shiraganago kan je dus niet met de auto binnengaan (dwz tussen 9 en 16 uur) dus werden we naar een P geleid. Veel touringcars, veel Jaanse toeristen en veeldrukgebarende mannetjes met rode staaflampen in de hand, wijzen je plek aan. Afijn, wij in de bloedzon op pad. Het is 12.30 uur en het is alweer 35 graden!. Via een lange smalle brug komen we in het dorp dat zowel openluchtmuseum is als bewoond door particulieren. De info moeten we uit een boek halen want er staat niets in het Engels. Ik lees niet maar loop rond en maak foto's . De eerste stop is (even los van een openbaar toilet) die bij een eettentje. Het is immers lunchtijd. We eten er een 'set' ofwel een kom rijst met daarop vlees en sla, als bijgerecht de onvermijdelijke misosoep. We kunnen er weer tegen en lopen wat dond. Bij een aantal dingen moest toegang betaald worden en dan gingg bijvoorbeeld Sylvia alleen terwijl wij buiten op een bankje wachtten. We hebben ons ook gesplitst omdat Thom bijvoorbeeld een speciaal huis wilde zien en Sylvia dringend schaduw en water nodig had. Bij het parkeerterrein was nog een gedeelte huizen te zien. Toen ben ik blijven zitten en ging Sylvia met de jongens op pas. Het slapen op de tatamimatten begint z'n tol te eisen bij mij. Zelfs 2 futons (dekens) op elkaar helpen niet als matras. Na deze voor mij heerlijke pauze, met z'n allen met de auto naar boven voor een uitzichtpunt. Je ziet dan het hele dorp beneden aan de rivier liggen. Mooie plek voor wat overzichtsfoto's.
We duiken de koelte van de auto in voor de lange terugreis. Weer een stukje tol, weer een diepbuigende tolmeneer en weer het kronkelen in de bergen naar ons hotel. Ons diner werd om 18.30 geserveerd en dus dienen we stipt op tijd te zijn om ons onder de tafeltjes te vouwen. Dat lukte, ik had zelfs nog tijd voor een aperitiefje op de kamer. (een lekker glaasje sake-wijn).
Met de lift naar het restaurant, de gangen met de kamertjes waarachter je de geluiden van de gasten hoorde maar waardoor je geen flauw idee hebt hoe vol het restaurant wel/niet is. De dame bracht ons naar onze eigen eetplek. Slippers uit en hop, origamiënd aan tafel. Met een spiekbriefje in haar hand gaf ze ons een uitleg over de inhoud van de vele kopjes en schoteltjes. Soms zeiden we beleefd "hai". Dat zeggen ze zo vaak hier dat het wel zoiets als OK moet betekenen. Of Hoi, of ja, of.... ik weet het eigenlijk niet. Maakt niet uit, gewoon blijven glimlachen. We probeerden alles uit en gelukkig voor Thom en Frank, was er ook een kipgerechtje. De test was natuurlijk vis en visgerelateerd (bouillabaisse bijvoorbeeld) We hadden ook een kommetje met 2 paarse intvistentakeltjes die we in eerste instantie met afgrijzen bekeken. Echter, het bleek best wel smakelijk te zijn. Minder smakelijk waren de "pickels", het zoetzuur dat werd geserveerd samen met de rijst, de groene thee en het toetjes. Een van de zoetzure dingen leek wel op een blauw Smurfengommetjes en smaakte naar niets. De andere minuscule dingetjes op ons schoteltje waren niet onze smaak. Volgens de menukaart is het echter peperduur als je het los bestelt dus we zullen wel culinaire barbaren zijn in Japanse ogen. Maar.... over de gehele linie gezien was het een prima maaltijd. Net zoals bij elk restaurant is het gewoon opstaan en weglopen (de bon krijgen we bij het uitchecken morgen). Terwijl wij aten, heeft de bediening onze slippers omgedraaid zodat je er direkt weer in kan stappen. Het si een detil, maar toch... Op de kamer uitbuiken en kaarmaken voor een rondje 'onzen' (warmwaterbonnenbad) en klaverjassen. Morgen bijtijds er uit omdat we eerst naar Matsumoto moeten rijden, auto weer inleveren en met de trein naar Hiroshima gaan.