Dag 13 Dodenherdenking, herten en patat met chopst
Door: André
Blijf op de hoogte en volg A.J.
06 Augustus 2015 | Japan, Hiroshima
Om 6 uur ging de wekker en met de donutsen, cakejes ontbijten. Het was een kick om te douchen en vanuit de douchecabine uitzicht te hebben op de zee. Het raam is groter dan standaard dus het effect is geweldig.
We sloten aan bij de rij voor de eerste bus van lijn 21-2. Deze heeft een halte voor de deur van het hotel én stopt niet ver van het Peace Memorial Park. Velen hadden hetzelfde idee dus het was direct al staan tot we 30 minuten later bij het park aankwamen. Hordes mensen die in dezelfde richting lopen. Wij er achteraan en het kan niet missen: bij het Memorial Museum is een groot plein waar duizenden mensen al aanwezig zijn, sommigen op stoeltjes onder de tenten, anderen aan de zijkant. Wij stonden -toevaliig- aan de schaduwkant en zagen in de verte de centrale plek voor de kransleggingen en het spreekgestoelte. Het was om kwart voor 8 al snikheet hier en het was lastig in de drukte rustig te blijven staan. Er werd muziek gespeeld en er kwamen verschillende sprekers voorbij. Het geheel werd van alle kanten door camera's van omroepmaatschappijen vastgelegd. De burgemeester kwam aan het woord, schoolkinderen en premier Abe. Toen kwamen ook wat protestgeluiden ("Abe go home") en werd ons ook duidelijk dat de geluiden in de verte die van demonstranten moeten zijn geweest. Exact om 8.15 werd het doodstil. Het tijdstip waarop de bom 70 jaar geleden ontplofte op 600 meter boven de stad. De stilte bij deze grote menigte was indrukwekkend. Vergelijkbaar met de Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam, vermoed ik (want daar ben ik nog nooit bij geweest!). Er werden duiven losgelaten en een groot koor zong het Peace Song. Om ons heen zagen we mensen met de tekst van het lied in een boekje waarin nog veel meer stond. Vermoedelijk stonden daarin ook al de toespraken volledig in opgeschreven. Dat vermoeden werd bevestigd toen we Japanse kranten in handen kregen gedrukt. In eerste instantie negeerden we dat maar op de achterzijde stond het een en ander in het Engels, waaronder de toespraak van de burgemeester. Kortom, we konden nalezen wat we niet hebben begrepen.
Na ruim een uur was het afgelopen en liepen we richting een tentje om een bak koffie ed te gaan halen. Echter, alles was vol vol vol. Vlakbij de bushalte zagen we een Japanse uitspanning waar we wat konden eten én drinken. Na een korte twijfel, werd duidelijk hoe het systeem werkt: bij de automaat met touchscreen maak je je keuze. Eerst centjes er in doen natuurlijk en dan druk je op de plaatjes van de gerechten die je wilt. Sylvia en Frank hadden trek in een gebakken eitje met een beetje rijst erbij, Thom in een 'set', ofwel rijst met ei en een bakje miso-soep, ik zag iets lekkers met vlees. Driken was uit de kraan als het ware: er stonden midden in de zaak karaffen met ijswater en ijskoude groene thee,. Na het maken van de keuze, kwan er een kaartje uit de automaat (en eventueel wisselgeld) en gaf je dat af aan het loket. Even later werd het aan je tafeltje gebracht. Het is nu dus rond half tien en we eten al rijst ! Met de bus terug naar het hotel. Thom opperde om vandaag naar het eiland Miyajima te gaan omdat het vabdaag in het Memorial Park waarschijnlijk heel druk zou zijn. Slim plan. We keken naar de manier waarop we er konden komen: vanuit het hotel met een snelle-dure- boot of met de bus terug naar Hiroshima station, de trein en dan de ferry. Kost veel tijd maar is met onze JR-passen de goedkoopste optie. We kiezen voor de dure optie want de boot vertrekt voor het hotel en vaart in 20 minuten naar het eiland. Voor de terugweg kiezen we dan de langzame maar goedkope JR-passroute. Het eiland is zeer toeristisch maar wel erg leuk. Bovendien staat er de wereldberoemde rode Tori, de rode poort die bij vloed rondom in het water staat. op weg daarheen, een zeer groot aantal souvenirwinkeltjes, eettentjes, koekenbakkers én ...... herten!. Deze lopen hier vrij rond en ze wachten de toeristen als het ware af op zoek naar voedsel. Ze achtervolgen zelfs mensen die lopend iets aan het eten zijn. Een aantal ligt loom in de schaduw in het aprk want het is inderdaad loeiheet hier. We bekijken wat tempels en maken heel veel foto's van de grote rode (gerestaureerde) tempel die aan die Tori is verbonden. Daarna lunch. Wederom iets met rijst, de een een curry, de ander een porc cutlet en een shrimpccurry. Smaakte prima. Met drinken erbij ben je dan ruim 6000 yen kwijt (45 euro) met zijn vieren. We wandelden sloom terug naar de ferries, namen de gratis JR-Ferrie (kan met onze treinpass) en aan de overkant de JR-trein naar Hiroshima centraal station. Die reis duurde alsnog zo'n klein half uur!. Bij het station zochten we op de kaart naar de tram die ons naar Hodori, een winkelstraat kon brengen, Dat is richting haven dus wij hop in de tram. Echter, die nam een afslag die volgens ons niet klopte!. We vroegen aan de bestuurder "Hodori? " en hij zei nu. De tram stond stil, hij sprong van zijn stoel en de tram uit, en wees ons de halte die we moeten hebben. Betalen voor dit ritje? Nee, niet nodig. We lopen naar de aangewezen halte, zien een tram aankomen en denken dat die wel goed moet zijn. We springen er in en vragen "Hodori?" Was weer niet goed!. We zaten in lijn 2 en moesten lijn 1 hebben. De bestuurder wees ons met zijn witte handschoen de halte aan, liet ons uitstappen ("no pay!) en we namen tram 1 die achter tram 2 reed. Deze ging inderdaad linksaf waar 2 rechtdoor ging en toen moesten we er alweer uit. Dit ritje maar wel betaald dus. (overigens: vaste prijs voor een tramrit is 160 yen)
De Hodoriwinkelstraat is éen grote overdekte passage. We doken een zeer moderne Starbucks-achtige koffietent in voor een drankje én de airco. Eenmaal bijgekomen besloten we de straat op en neer te lopen op zoek naar een tassen-/kofferzaak. De twee koffers en de ene reistas zitten inmiddels zo vol dat een extra tas geen kwaad kan. We hebben overigens nog steeds de optie dat de 4e persoon ook een koffer incheckt op de terugreis. Er zijn hier voldoende kledingwinkels,schoenenwinkels, eettentjes maar weinig tassenwinkels. Al winkelend (met een stop bij MacDonalds en bij HMV (CD van Donald Fagen gescoord)) troffen we een tassenwinkel aan waar we na enig wikken en wegen een reistas/kofffer op wieltjes kochten. Inmiddels was het al 6 uur geweest en vanaf dat moment worden in de rivier vlakbij het A-Bomb gebouw, het markante gedeelte dat na de bom als enige bleef staan (denk aan de Laurenskerk in Rotterdam), lampionnetjes in de rivier gelegd. Het zijn de lampjes voor de zielen van de slachtoffers van de bom natuurlijk. Velen nestelen zich op de oevers om dit feeërieke schouwspel te zien. Mensen kopen vooraf zo'n lampion en deze worden dan vervolgens via een bootje op het midden vande rivier tewatergelaten als het ware. Helaas was de stroming zodanig dat de drijvende lampionnetjes samenhoopten langs de oever en een enkele zelfs vlam vatte. Zo dreef er uiteindelijk alleen nog het houten kruisje waar de lampion op stond, de rivier af. Het was nog niet echt donker nog dus we gingen eerst maar 's eten. Thom had al een vleesrestaurant gezien met zijn favoriet e yakitoris, de sateetje dus. Het was een vrij grote en drukke tent waar voor ons alleen in het rokersdeel nog plek was. Maar vlees eten gaat voor, volgens de heren dus wij aan tafel. Toen we de kaart hadden bestudeerd en de verschillende gerechten op ene rijtje hadden, drukten we op knop op de tafel. Inmiddels een vertrouwd systeem: ergens gaat een bel, een zoemer en even later staat de ober naast je tafel. Alles komt in willekeurige volgorde uit de keuken maar dat hindert niet. Terwijl ik aan mijn beef zit, komen er patatjes en dan is het een koud kunstje om gelijk maar met de chopsticks een patatje te nemen. En toen mijn beef op was, gebruikten de jongens weer de heerlijke saus ervan bij hun yakatori. We keken op ons horloge: tijd om te gaan om nu bij volledige duisternis de lampionnetjes te zien, de supermarkt op te zoeken voor het toilet (jawel, gewoon standaard aan wezig!), dingen te kopen voor ontbijt op d ekamer én de bushalte van lijn 21-1. Toen we daar stonden te wachten werden we aangestaard. Niet door Japanners maar door Fransen. Zij herkende ons van Hakone, een paar dagen geleden. Ze logeerden in dezelfde hostal en zaten nu dus ook in het viersterren Grand Prince Hotel. Zodoende hadden we in de bus een praatje over hun én onze reis.
In het hotel snel de bezwete kleertjes uit en uitpuffen met een drankje erbij. Tevens het reisdagboek bijgewerkt. De planning voor morgen is al bekend: uitslapen, eventueel ene duik in het zwembad, en het Memorial Museum in de stad.
-
06 Augustus 2015 - 16:50
Pieter:
Het zijn drukke dagen. Als jullie terug zijn kom ik na een week wel eens buurten. Die week slapen jullie alleen maar denk ik. Vanavond is er een uitzending op t.v. over de herdenking. Zal kijken of ik jullie zie. Pa was wel heel verrast en blij met het telefoontje van je. -
06 Augustus 2015 - 17:23
A.J. Hoogmoed:
Kan je die uitzending opnemen voor me? Ik zie hier wel op nu.nl wat clipjes maar het stroomt niet zo lekker door de draadloze internetsfeer hier. Alhoewel, vergeleken met de vorige lokaties gaat het al een stukbeter. Maar wat wil je: dit is een topklassehotel!. (we drinken biertjes wel buiten de deur!!) -
06 Augustus 2015 - 23:20
Ted:
Ik heb de uitzending vanavond gezien. Het was een ingetogen herdenking. De uitzending duurde maar een half uur. Er was een gigantisch aantal aanwezigen. Ik heb nog gekeken of jullie zag, maar helaas!
Toen ik er naar zat te kijken vond ik het wel een vreemd idee dat jullie daar op dat moment ook aanwezig waren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley