Dag 14 : een dag vol verschrikkingen.
Door: André
Blijf op de hoogte en volg A.J.
07 Augustus 2015 | Japan, Hiroshima
Het was inderdaad uitslapen. Vlak voor 10 uur konden we de was afgeven aan de 'laundry service" , het is dan na zessen vandaag weer klaar. Met name mijn serie overhempjes die iedere dag steevast zeiknat van het zweet zijn. Hier kan geen deo tegen op maar dat is dan mijn probleem. Het ontbijt was op de kamer met de spullen die we gisteren in de supermarkt hadden gekocht. Stuk voor stuk dook er iemand de badkamer in. De badkamer die me blijft verbazen en waarvan ik vermoed dat we er nooit meer zo een aan zullen treffen: vanaf 9 hoog vanuit je bad of douche een uitzicht hebben over de zee en een eiland, dat is werkelijk onbetaalbaar. Ik heb geprobeerd het in foto's te vangen maar dat is lastig. Iets na half 12 met de stadsbus naar het centrum, naar het Memorial. We weten inmiddels de weg maar zelfs als je voor de eerste keer met de bus gaat, geen nood want het wordt in het Engels omgeroepen.
Het is inmiddels lunchtijd dus eerst maar een hapje: Thom en ik aan de beef curry, Sylvia en Frank nemen een warme wafel met fruit, ijs en slagroom.
Vandaag is het uiteraard een stuk rustiger dan gisteren in het Memorial Park en bij het museum. We kochten kaartjes waarvan de prijs niet meer dan symbolisch kan zijn: 50 yen ofwel zo'n 35 cent. Het was er druk, vooral in het begindeel want iedereen blijft dan uitgebreid staan bij de foto's en de bijbehorende teksten. Het museum gaat natuurlijk in op die verschrikkelijke dag, 6 augustus 45 dat er een atoombom op de stad werd gegooid. Een grote maquette maakte dat duidelijk door een groot deel van de verwoeste stad te laten zien met een grote rode bal die bijna loodrecht boven het gebouw ontplofte dat later A-bomb Dome is genoemd. Er worden heel veel persoonlijke bezittingen, kledingstukken, voorwerpen en foto's getoond. Het museum zoomt in op de persoonlijke ervaringen van slachtoffers en de soms technische details van de verwoestende kracht van de bom. Foto's van slachtoffers met afschuwelijke brandwonden, een display van poppen waarvan de huid van het lijf druipt als het ware, videofragmenten, teksten op monitoren met uitleg, stukken staal uit gebouwen en delen van een stenen muur, allemaal zaken die de kracht van de bom illustreren. We proberen ons voor te stellen welke verschrikkingen de bevolking heeft moeten ondergaan maar dat is bijna niet mogelijk
Het grote langwerpige gebouw kijkt uit over het park waar gisteren de herdenking plaatsvond. Nu was men druk bezig met het verwijderen van de overkappingen. We liepen naar de plek waar de bloemen en kransen zijn neergelegd vlak voor de cenotaaf, de gebogen betonnen 'tunnel' [ Wikipedia: Een cenotaaf is een grafteken dat al sinds de klassieke oudheid wordt opgericht ter nagedachtenis aan overledenen van wie het stoffelijk overschot elders verkeert of onvindbaar is. Een cenotaaf werd vaak aangebracht in de wand van een kerk. ]
Het is inmiddels ruim na 2 uur en de hitte op dit moment is enorm. We lopen van schaduw naar schaduw (en dan is het met een beetje wind ineens een stukje frisser) door het park dat vol staat met diverese herinneringsmomnumenten. Sommige zeer zichtbaar (monument voor de kinderen met een klok waarvan de klepel een kraanvogel is; de Peace Bell die je zelf zachtjes mag luiden), anderen min of meer verscholen in de vorm van een liggende plaquette. We storen ons aan een Italiaans gezin dat tegen de aanwijzingen in de houten balk tegen de Peace Bell laat knallen alsof hun leven er van afhangt. Als ze weg zijn, gaan Frank en ik op een bankje zitten en bekijken het gebouw de A-Bomb Dome in de wetenschap dat we op een historische plek zitten. Zeventig jaar en 1 dag geleden vond hier op 600 meter hoogte en 160 meter van dit gebouw een gebeurtenis plaats die de wereld veranderde. Als er destijds internet was geweest hadden mijn ouders (destijds 13 en 15 jaar) daar ongetwijfelsd over getwitterd bij wijze van spreke.
Op een terrasje bij de brug namen we een drankje en bespraken we ons bezoek na. We realiseren ons dat dit anders is dan bijvoorbeeld D-Daystranden, Verdun, Overloon enz want daar wordt de oorlog getoond. Natuurlijk met alle verschrikkingen die daarbij plaatsvonden maar in een grotere context. Hier, op deze plek, wordt niets verteld over de oorlog. Alleen maar dat Japan, als [quote] 'an extreme weak country' door de bom op de knieën werd gedwongen met onschuldige burgers als slachtoffers. Het land is mede hierdoor nog pacifistischer geworden dan ze al waren in hun eigen beleving. Sinds Hiroshima zetten ze zich in voor een kernwapenvrije wereld. Echter, anno 2015 is dat lastig vol te houden want Japan wil nu ook graag een defensie opbouwen, iets wat na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden verboden werd. Voor- en tegenstanders van een defensiemacht staan nu recht tegenover elkaar in het parlement. Gisteren merkten we al dat tijdens de speech van premier Abe veel boegeroep was. Zijn regering zit dus duidleijk een een spagaat als het gaat om het heden en het verleden, de nieuwste generatie en de oudste generatie. Het was leuk om daar met de jongens over te kunnen discussieren.
Na ons drankje via de Hondori-passage naar de bushalte. Het loopt tegen half zes en we zijn van plan vanaf de 23e etage de zonsondergang te filmen met Frank's GoPro. De bus komt er al snel aan maar bij de haven, werkt de chauffeur ons er uit. We begrijpen er niets van. We zijn nog 4 -lange- haltes van ons hotel verwijderd!. Hij wijst op de halte 30 meter terug voor de volgende bus. Die moet om 18.08 komen maar dat gebeurt niet. Wel allerlei bussen van die lijn die naar de stad gaan. Nu hebben we het idee dat het Japanse systeem ons dwarszit want van de info klopt ineens niet veel meer. Uiteindelijk een bus die ons naar het hotel bracht. Deze overstap kostte inmiddels wel 160 yen pp en dat vinden we heel erg flauw van ze. Daarentegen konden we in de hal van het busstation biertjes uit de automaat halen die de helft minder kosten dan in het hotel. Ieder nadeel heeft dus z'n voordeel!
Op de 23 etage dus aan de borrel (gezien de prijs wel af en toen nippen; vooral niet klokken) en genieten van de zonsondergang. Het eten is op dit niveau redelijk betaalbaar. Dit in tegenstelling tot de 22e etage waar een steackrestaurant zit en voor een steack van 100 gram omgerekend 60 euro moet worden betaald!. Zelfs voor een vleeseter als Thom is dit te gortig. We bestellen fried chicken, potatoes, beef, hamburgersteack en nog een rondje drankjes. Ons geduld werd op de proef gesteld want we hebben ruim een half uur op ons eten moeten wachten!. Zijn we niet gewend. We werden wel melig rondom de drukdoende obertjes die wel "stralend" lachen maar verder geen "uitstraling" hadden
Rond negen uur zijn we terug op de kamer en spelen we een rondje klaverjassen. Frank en ik blijven maat en proberen van de 5-1 stand een 6-1 te maken. Helaas, het liep totaal anders en het werd 5-2. Voor Frank was dit potje een verschrikking
Tijdens het klaverjassen lezen we het bericht dat Naud ook tot de koelkratfamilie is toegetreden. Nu Ben nog. Dan hebben we volgend jaar bij Mario een groene koelwand in de campingkeuken ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley