Dag 2 Schaken, Vogelverschrikkers, rose, hondje

We krijgen de metro al helemaal door: Lijnen hebben kleuren, namen en letters. De Ginza-lijn is oranje, heeft de letter G en de stations ijn genummerd van 1 t/m 19.; De Oedo-lijn is paars/rood, heeft de letter E en loopt van 1 t/m 22.
Vandaag stapten we in de buurt van het hotel op de Oedo-lijn station nummer 11. Je ziet duidelijk welke kant je op moet want als je bij nummer wilt uitstappen, kijk je welke richting station nummer 10 is.
Wij dus naar van E11 naar E9; dat is hetzelfde als G15. Overstappen dus op de G-lijn en dan door naar G16.
Kortom, we gingen van E11 naar G16. Volgens Thom lijkt het wel op schaken. Ons doel is het Tokyo National Museum. We kwamen er later aan dan gepland (ruim een uur verslapen; restant jetlag waarschijnlijk) en het was intussen al bloedheet. Ruim 32 graden maar gevoelsmatig 10 meer. Voor een hele schappelijke prijs (student = goedkoop en onder 18 gratis) door het museum gelopen. Nu merk je pas dat je in een ander continent, een andere cultuur zit: welgeteld 1 schilderij gespot, verder heel veel lakwerk, zwaarden, militaire uitrustingen, kamerschermen, boeken op een rol, maskers en katabira. (Wij noemen dit al vrij snel kimono maar dat is verschrikkelijk fout hoorden we. Een kimono schijnt wel 12 lagen te hebben) De wijze waarop ze tentoongesteld worden doet ons denken aan vogelverschrikkers.
Terwijl Sylvia keek op haar eigen snelheid, liepen de mannen iets sneller door van zitplek naar zitplek, soms voorzien van koudwaterkraantje. Handig om de kleine handdoekjes nat te maken en in de nek te leggen.
In het park voor het museum namen we een lekkere lunch in Park Side café. Gewoon naar binnen lopen is er niet bij want buiten is een rij krukjes waar je gaat wachten. Je schrijft je naam op de lijst (plus aantal personen) en geregeld komt de ober naar buiten om te kijken voor wie er plek was. Onze naam was voor hem onleesbaar natuurlijk dus het was vrij snel duidelijk dat hij, zoekende met de lijst, voor ons een plekje had. De mensen na ons schoven weer een krukje op. Soort zakdoekje leggen vonden we. In dit cashland vandaag voor het eerst met de creditcard betaald. Bij cashgeld krijg je je wisselgeld met twee handen op een schaaltje terug. Bij de creditcard doen ze dat ook: met een buiging en met twee handen krijg je je kaart terug.
Harajuko is een straat/gebied waar de jongerencultuur en dito-winkels domineert. Heel veel schreeuwerige, kleurrijke en bijzondere winkeltjes waar verkopers op zangerige toon (met de veel gehoorde eind-uithaal ..jaaaaa) spullen aanprijzen en waar hordes Japanners en Europeanen rondlopen. We spotten heel veel padvinders uit Duitsland, de VS, Canada enz. Allemaal voor de WK-scouting zoals Thom dat noemde. Rose is een veel voorkomende kleur in de kleding- en accessoireswinkels. Rosezoet voor de meiden, ook veel gothic-zwart voor jongens én meiden. Het is hier een kwestie van kijken, kijken en je verbazen over de wijze waarop men zich kleedt. Ons rondje eindigde in een straat die qua allure best wel de Champs-Elysées genoemd mag worden. Veel groete dure merken waar je graag langsloopt al is het maar om een teug uitstromende aircolucht op te pakken. Na een kleine pauze met de metro naar Shibuya (slechts 1 halte, maar wel te ver om te lopen!). Frank, onze gadget-Frank welteverstaan, heeft zijn zinnen gezet op een GoPro-camera. Bij Yogobashi was deze niet meer leverbaar dus nu bij BIC gekeken. Er kwam een speciale "interpreter-employee" die Engels sprak. Gelukkig konden we hem ook verstaan. Na heel veel praten, denken en overwegen, hulp bij mogelijke accessoires, kwam de man met de trieste mededeling dat de GoPro in de hele regio Tokyo was uitverkocht. We gaan het proberen in de eerstvolgende grote stad, Matsumoto.
Op weg naar het sushirestaurant, aanbevolen door de Lonely Planet, zoeken we ons suf naar het beeld van het hondje bij het station. Het verhaal gaat dat het beestje 10 jaar daar heeft zitten wachten op z'n baasje die inmiddels was overleden. Veel Japanners willen met het beestje op de foto. Wij willen eten dus gaan naar het sushirestaurant. Dat zat vol, maar buiten wederom een rij krukjes vol met wachtenden. Voor de ingang kon je aangeven met hoeveel personen je bent met of zonder kinderen en waar je zitten wilt. We krijgen na een druk op de printknop een briefje met nummer 60. We hebben er dus veel voor ons!. Kortom, we zoeken iets anders. Komen uiteindelijk in een chique tent uit met lekker eten - dat dan weer wel- maar net iets boven het budget. Maar ja, dat is Tokyo!. Daarna Yamanoto-lijn eb van E9 naar E11. We staan allemaal schaakmat want we ploffen om 11 uur op onze bedden. Morgen bijtijds op want we gaan de stad uit, naar Nikko